Welkom!

Hallo,
Leuk dat je komt kijken en lezen op mijn blog.
Hier wil ik beschrijven met welke creatieve dingen ik bezig ben, afgewisseld met dingen die me bezighouden.
Ik zou het heel erg leuk vinden als je een reactie achterlaat.

Anna Martijne

zaterdag 25 september 2010

Een bezoekje aan de kringloopwinkel




Zo af en toe vind ik het heerlijk om een bezoekje te brengen aan de kringloopwinkel. Het komt dan maar zelden voor dat ik iets tegenkom dat ik graag wil hebben en dan ook koop.
Maar vandaag was het anders.
Ik was de hele winkel al doorgelopen en tot de conclusie gekomen dat ik niets zou kopen, gewoon omdat ik niks leuks zag. Totdat....ik vlakbij de kassa nog een blik wierp in een bakje met vanalles voor 1 euro. En wat zag ik daar, een suikerschepje. Nee hoor, ik heb het helemaal niet nodig, we hebben er wel een paar, maar deze trok toch mijn aandacht, ondanks dat het er vies en zwart uitzag. Maar ik had sterkt het idee, dat als ik het op zou poetsen met zilverpoets, het er heel mooi uit zou komen te zien. Dus toch maar het suikerschepje gekocht.
Thuisgekomen maar direct het suikerschepje schoongemaakt, de zilverpoets gepakt en aan het poetsen gegaan, en wat denk je?
Ach, kijk zelf maar, en misschien vallen de verschillen in de foto's je wel op.
Ik denk, dat het een verzilverd suikerschepje is....

woensdag 22 september 2010

Kind zonder woorden : Syndroom Landau-Kleffner


Je zoon zien veranderen in een wilde en onbereikbare jongen, het overkwam de Duitse Manuela Kuffner. Haar onlangs uitgekomen boek 'Mowgli' , trof Linda Willemse, wiens zoon ook aan het zeldzame syndroom Landau-Kleffner lijdt, een vorm van kinderepilepsie waarbij verlies van spraak en taalbegrip optreedt. Sinds die diagnose is gesteld, kent Linda geen moment rust meer. "Ik ben zijn tolk, tussen hem en de wereld."
Linda had al snel het gevoel dat er iets niet klopte met haar zoon Daan, toch werd pas maart vorig jaar het Landau-Kleffner syndroom geconstateerd. "Tijdens de zwangerschap vond ik dat Daan in de buik al raar bewoog. Maar het was mijn eerste zwangerschap en de dokter keek me raar aan, hoe kon ik dat nou weten? Daan was nog maar een paar dagen oud, toen hij buiten bewustzijn raakte en we dachten dat we hem kwijtraakten. Hij is onderzocht, maar daar is niets uitgekomen. Op anderhalfjarige leeftijd maakte Daan nog geen aanstalten om te praten en trokken we aan de bel. Dat werd al gauw afgedaan met 'je bent een ongeruste ouder', maar mijn moedergevoel zei: er is iets niet goed. Er moest iets gebeuren, dus hebben we hem op logopedie gedaan. Op vakantie in Zwitserland, Daan was toen 5,5 jaar, begon ik me vreselijk zorgen te maken. Misschien heeft hij een hersentumor, dacht ik. Hij vroeg naar de betekenis van gewone huis-tuin-en-keukenwoorden. Hij ging staren en was in zichzelf gekeerd. Toen hij niet reageerde op het geluid van een helikopter die overvloog, kreeg ik echt de rillingen. Er was iets helemaal niet goed." "Eenmaal thuis ben ik gelijk gaan 'googelen' op kind en afasie. Ik kwam uit op Landau-Kleffner en het zweet brak me uit. Dit was het.
De artsen wilden eerst een hersentumor uitsluiten, van Landau-Kleffner hadden ze nog nooit gehoord. Na driekwart jaar werden we uiteindelijk doorverwezen naar Epilepsiecentrum SEIN in Zwolle. De uitslag van de slaap-EEG die moest uitwijzen of Daan Landau-Kleffner had of niet, kwam toch als een klap. Ik kon mijn tranen niet voor me houden.
Naar Daan toe zijn we altijd heel open geweest. Gevoelens die met hem samenhangen, hoeven ook niet voor hem verborgen te zijn. Al voordat de diagnose was gesteld hebben we hem uitgelegd: 'In jouw hoofd zit storm. Alle woorden zitten in vakjes, maar een bezem probeert die woorden eruit te vegen. Daarom moeten we zo veel mogelijk woorden erin stoppen.' Dat was heel duidelijk voor hem. Van jongs af aan is hij erg gemotiveerd om te leren. Hij heeft hoogbegaafde trekjes en dat is zijn redding, hij compenseert enorm."
Na een niet te voorziene epileptische aanval met enorm veel hersenschade, is de zevenjarige Daan weer op hetzelfde niveau als zijn klas. Hij heeft leerplichtontheffing en krijgt iedere ochtend thuisonderwijs. "Dat is uniek in Nederland", benadrukt Linda. "Het kostte heel wat moeite om dat voor elkaar te krijgen, maar in de groep pakt hij niets op, je moet echt één-op-één dingen voor hem uitbeelden en tekenen. Drie keer in de week is hij anderhalf uur in zijn klas, voor de creatieve vakken. Natuurlijk willen wij ook het liefst dat hij fulltime naar school gaat, maar als hij anderhalf uur naar school is geweest, begint het drama al op weg naar huis. Vaak is hij zo moe, dan kan hij alleen maar op de grond liggen gillen. Zelfs zijn jas uittrekken is hem dan te veel."
Het boek van Manuela Kuffner heeft Linda kracht gegeven. "Het is moeilijk om alles wat iedereen denkt van je af te laten glijden. Er zijn zo veel pijnlijke momenten geweest, waarbij ik de mensen zag denken 'wat een onopgevoed kind'. Door 'Mowgli' weet ik dat er in ieder geval één iemand op aarde is die het begrijpt. En mijn man en ik genieten van de kleine dingen, daar worden we steeds meer een held in. Laatst hoorde ik tijdens het ontbijt de klok wel vier seconden lang tikken. Het was helemaal stil, geen gegil. Wauw".

Bron: Telegraaf Vrouw van maandag 20 sept. 2010.

Bovenstaand stuk is het verhaal van mijn zusje en haar gezin. Om privacyredenen zijn de namen in dit artikel veranderd.

dinsdag 21 september 2010

Yesss, ze zijn af!


Heet van de naald:

Mijn eerste paar sokken dat ik voor mijzelf heb gebreid is zojuist van de naald gerold.
De afwerking had nog even wat voeten in de aarde, ik vind dat het moeilijkste aan het hele gebeuren van het sokken breien.
Dat is dan ook meteen de reden denk ik, waarom ik het nu ook meteen andersom wil leren, nl. sokken van teen tot boord. Dat boek heb ik nu te leen van de bibliotheek en inmiddels ook al voor mijzelf besteld bij de boekhandel. Als je het breien van sokken op die manier helemaal doorhebt, is dat denk ik toch prettiger breien dan. Maar goed, de ervaring zal het uiteindelijk leren.
Hoe dan ook, ik zit lekker te genieten van warme voeten met vrolijke sokken eraan.

maandag 20 september 2010

Bijna af....


En ja, eindelijk maar dan toch, na veel gezucht, gesteun en geploeter is dan bijna mijn eigen eerste paar sokken af...
Nog een paar toeren te gaan, dan de teen nog en het afhechten en ik kan ze lekker aan. Vooral 's avonds zal ik ze veel aan hebben, dan heb ik heel snel de neiging tot koude voeten.
Maar, dat zal al snel tot het verleden behoren.
Ik denk, dat er al snel meerder zullen volgen, maar dan wil ik ze in het vervolg "andersom" gaan breien, dus van teen tot boord.
Maar.....voordat ik aan een nieuw stel voor mezelf mag beginnen, eerst andere stelletjes afmaken, er staat er 1 op de pennen voor mijn vriend, grijs gemeleerd maat 46, zucht. En voor dochterlief moet ook de 2e sok gebreid worden, met 1 enkele sok begin je niet veel. Maar ja, hoe meer je het gaat doen, des te sneller gaat het.
Nu alvast een foto van het resultaat, en als de sok helemaal klaar is, komt er weer een blogje met foto uiteraard.